جهت روشنى و زيادتى ديد چشم بعد از شستن دست پس از نهار و شام دست خود را به چشم ماليده بخواند:

الحمدللّه المحسن المنعم المعضل المجمل .

جهت گرامى شدن در نظرهاى مردم وقت بيرون آمدن از خانه دوازده مرتبه بخواند و بر خود بدمد كه بسيار مجرب است .

يا عزيز ذوالعز و الاقتدار اعزتى .

پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) به على(علیه السلام) فرمود: اى على ؛ جبرئیل به من گفت: آرزو داشتم بخاطر انجام هفت كار از جنس بشر باشم تا بتوانم آنها را انجام دهم:

1ـ در نماز جماعت شركت كردن.

2ـ همنشینى با علما.

3ـ اصلاح و آشتى برقرار كردن بین دو نفر كه با هم قهر هستند.

4ـ محبت و نوازش نمودن نسبت به یتیمان.

5ـ عیادت مریض نمودن.

6ـ تشییع جنازه كردن.

7ـ در موسم حجّ به حاجیان در مكه آب دادن.

بعد پیامبراكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) به على(علیه السلام) مى فرماید: یا على در انجام این امور جدّى و كوشا باش.

برخی افراد تا کسب و کاری برای زندگی شان پیدا نکرده اند و به مشکلی خورده اند ، تسبیح به دست می گیرند و جانماز پهن می کنند ، به جمکران می روند ، نذرمی کنند ، التماس می کنند اما همین که به نان و نوایی رسیدند ، صندلی و میزی تصاحب کردند ، آنقدر بی ظرفیت می شوند که نه خدا را می شناسند و نه رسولش را ، نه راه مسجد را یاد دارند ونه حتی وضو گرفتن و نماز خواندن را !

اینان اینقدر بی جنبه هستند که حتی توانایی مواجه شدن با چند وُلت از نعمت های خدا را ندارند ، بیچارگانی که در یک حوض چند متری غرق می شوند ، چه رسد به رودخانه و دریا !

ما باید بندگی را ازسلیمان یاد بگیریم . او که ثروت و قدرتش به جایی رسید که به فرموده ی قرآن ، برای هیچ کس دیگر میسّر نشد ، تا آنجا که دریاها ، آسمان ها ، و جنّ و پرندگان همه مسخّر وی شدند.

او در متن قدرت غرق نشد ، زیرا از نعمت ها و ثروتش پلی به سوی خدا باز کرده بود .

سلیمان به جایی رسید که خداوند از او به نیکی و زیبایی یاد میکند و می فرماید : " سُلَیْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ ."

خدا سلیمان، ثروتمند عالم را پسندیده است و از او به خوبی یاد می کند .

چه شد که سلیمان با آن همه ثروت و دارایی امضای تأیید را از خداوند گرفت؟!

آری امضای خدا در کارنامه ی خوبان بی حساب نیست ، سلیمان مهر تأیید گرفت ، زیرا او أوّاب است . أوّاب به سرمایه و دارایی به عنوان هدف نگاه نمی کند ، بلکه آن را وسیله و اسباب می داند

زنبور عسل را نیز أوّاب می گویند ؛ چرا که زیاد می رود و باز می گردد . تلاش و کوشش می کند ، اما باز می گردد و در هر بازگشت ، شهد و سرمایه ای با خود می آورد و با آن عسل دست و پا می کند.

کوچکتر که بودیم ، برای خرید نان که روانه ی خیابان می شدیم ، در راه به هر چیز زیبا و زرق و برق داری برخورد می کردیم ، ماتمان می برد . ما برای خرید رفته بودیم و جمعی منتظر خرید ما بودند ، اما بی خیال سرگرم مسائل دیگر می شدیم و گاهی هم به جای خرید نان ، آنها باید به دنبال ما در خیابان ها می آمدند .

اما اوّاب این گونه نیستند . می رود و باز می گردد ، سرمایه اش را بیهوده مصرف نمی کند . پا در هر راهی نمی گذارد ، چشم به هر چیزی نمی دوزد ، بلکه او به دنبال کاری است ، ودر تمام مسیر این کار را فراموش نمی کند .

سلیمان به سوی خدا زیاد روی می آورد ، یادش نمی رفت برای چه در حرکت است ، مقصدش را فراموش نمی کرد ، اسب های گران قیمت ، خانه ها و برج های سر به فلک کشیده ، زرق و برق دنیا او را با خود نمی برد،4 بلکه سلیمان ، این دارایی ها را با خود همراه کرد و به سوی خدا برد و شهد و سرمایه اش را در کندوی عبودیت جمع کرد .

پس بیایید سلیمان و أوّاب زمانه باشیم ، تا خداوند با دیدن ما به فرشتگانش افتخار کند ، و همچون سلیمان کندویی از عبودیّت و اطاعت بسازیم .